Πώς βρέθηκα εγώ εδώ;
Αυτό αναρωτιέμαι συχνά παρόλο που έχουν περάσει ήδη 14 χρόνια που ζω στο Παρίσι. Όταν όλες οι φίλες μου έμεναν στο σχολείο το απόγευμα για να κάνουν Γαλλικά, εγώ γύριζα σπίτι… Πού να φανταστώ ότι σε μερικά χρόνια θα είχα κάνει τις βαλίτσες μου να φύγω; Και μου το είχε πει ο πατέρας μου, όταν άρχισα να δουλεύω για το μετρό: «Δεν πιστεύω να βρεις κανένα Γάλλο;». Πού το πέτυχε; Εγώ σε γερμανική εταιρεία δούλευα… με Έλληνες και Γερμανούς. Σε συνεργασία βέβαια και με Γάλλους, Άγγλους, Αμερικάνους… Πύργος της Βαβέλ μερικές φορές το μετρό….
Τέλος πάντων, ένα χρόνο μετά τη γνωριμία μου με τον Αρνώ έφυγα. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι τα παιδιά μου θα έπαιζαν κάτω από τον Πύργο του Άιφελ… Περπατώντας στους δρόμους του Παρισιού εξακολουθώ να αισθάνομαι λίγο τουρίστας και ποτέ δε χορταίνω να σηκώνω το κεφάλι ψηλά θαυμάζοντας κάποιο πανέμορφο κτήριο που δεν είχα προσέξει ως τώρα. Πάντα καταλήγω στη σκέψη: «Τι τύχη να βρεθώ σε μια τόσο όμορφη πόλη!».
Αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν έκανα όσο ήμουν στην Αθήνα. Γεννιέσαι σε έναν τόπο, ζεις καθημερινά σ’ αυτόν, κάνεις βόλτες με τους φίλους σου αλλά δε δίνεις και πολλή σημασία στην πόλη στην οποία ζεις. Τώρα, όμως, κάθε φορά που γυρίζω, νιώθω τόσο τυχερή που γεννήθηκα εδώ. Κάθε φορά που ξεφυτρώνει ξαφνικά η Ακρόπολη, έστω και από μακριά πίσω από τις πολυκατοικίες, σκέφτομαι «τι κρίμα που κανένας γύρω μου δε φαίνεται να τη θαυμάζει!» (όταν την ίδια στιγμή τόσοι άνθρωποι έρχονται από κάθε γωνιά της γης για να την επισκεφθούν) και δεν είναι μόνο η Ακρόπολη. Και δεν είναι μόνο η Αθήνα. Είναι λίγο κλισέ, αλλά πραγματικά, τι ευλογημένος τόπος η Ελλάδα! Υπάρχει μια μαγεία. Μήπως να είναι το φως; Μια συννεφιασμένη ημέρα στην Αθήνα μου φαίνεται πιο λαμπερή από μια ηλιόλουστη στο Παρίσι… Είναι πράγματι ο ήλιος; Μήπως είναι η ξενιτιά που με κάνει να τα βλέπω έτσι;
Μάλλον είναι ότι, όταν είμαι στην Ελλάδα, ξαναβρίσκω τους γονείς μου, τον αδελφό μου με την οικογένειά του και τις παιδικές μου φίλες. Με τόση αγάπη γύρω μου ο ήλιος μόνο λαμπρά γίνεται να λάμπει!