Το Σχολείο που τόσο πολύ αγάπησα
Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι το σχολείο, ανακατεμένες εικόνες ζωντανεύουν: Νηπιαγωγείο στην οδό Φραγκοκλησίας … το ελαφάκι στη μέση της αυλής και εγώ να προσπαθώ να σκαρφαλώσω πάνω του… η ανυπομονησία που ένιωθα την ημέρα των γενεθλίων μου μέχρι να με φωνάξει η κα Ήρα Ζηρίδη στο γραφείο της για να μου ευχηθεί χρόνια πολλά και να μου χαρίσει μια μικρή σοκολάτα υγείας με μπλε περιτύλιγμα.
Δημοτικό στο Μαρούσι … η μυρωδιά του πολύγραφου κάτω στο υπόγειο, το δέντρο στη μέση της αυλής με τα παγκάκια γύρω γύρω, οι φωνές του παγωνιού που διέκοπταν το μάθημα, η βιβλιοθήκη που μαζευόμασταν για την προετοιμασία ομαδικών εργασιών και βέβαια το κουδούνι του διαλλείματος που ορμούσαμε όλοι στις σκάλες για να βγούμε έξω γρήγορα … Δ δημοτικού με τον κ Δρούλια, ο δάσκαλος που πάντα θα θυμάμαι … και φυσικά οι αξέχαστες εκδρομές πριν το καλοκαίρι στο κτήμα Μπογιάτι με τους μύθους για το λιοντάρι που παραμόνευε να μας φάει.
Γυμνάσιο-Λύκειο… η διαπλάτυνση της Λ.Κηφισίας μίκρυνε τον κήπο του σχολείου μας, τα πρώτα γυάλινα κτήρια χτίζονται και το Cassis απέναντι στο Agora Center γίνεται στέκι των μεγαλύτερων. «Άμιλλα» προετοιμασία των συγκροτημάτων.. Κοντόπουλος, Οικονόμου, τραγούδια που ακόμα θυμάμαι… Σάββατο βράδυ, χορός αποκριάς με τα Αχτύπητα Φιλέτα της Σχολής Μωραΐτη στο θέατρο και όλοι χορεύουμε το Life is Life (με παραποίηση στίχων..) Γυμναστική εκτός σχολείου, 3 γύροι τρέξιμο γύρω από το κτήριο της Γερμανικής Σχολής. Οι έξυπνοι μετά τον πρώτο γύρο λουφάρουμε πίσω από το κτήριο και η κα Ρούσα μας κυνηγάει! Διάλλειμα και ο κ Δόντης να φωνάζει «μπάααλες» κάθε φορά που κάποιος έπαιζε μπάσκετ… Τελευταία χρόνιά, πρωινές κοπάνες στο καφενείο δίπλα στον Ιππικό Όμιλο με την κλασική παρέα και εγώ παραλίγο να μείνω από απουσίες…
Ανοίγω τα μάτια και συνειδητοποιώ για μια ακόμα φορά πόσο καθοριστικό ρόλο έπαιξε το Σχολείο στη ζωή μου! Μια ζωή που δεν σταμάτησε στα 14 χρόνια της φοίτησής μου αλλά συνεχίστηκε με σχέσεις και φιλίες ζωής και ξεκινά ξανά με τα δικά μου παιδιά να είναι μαθητές.