Στις εφηβικές μας αναμνήσεις που δε χάνονται
Πάντα το Σχολείο ζει μέσα μας! Για πρώτη φορά η πενθήμερη εκδρομή ξεκίνησε για μένα την άνοιξη του 1995, μα συνεχίζεται ακόμα! Στο αεροδρόμιο για Ρόδο, μαζί με τους καθηγητές μας, με τις κιθάρες και το τάβλι, με τις παραγεμισμένες κι ασήκωτες βαλίτσες, με τις κρυφές αγάπες που ποτέ δεν αποκαλύψαμε στους συμμαθητές μας! Από τότε η πενθήμερη έγινε για μένα συνήθεια! Συνόδευσα ξανά τους δικούς μου μαθητές τον Δεκέμβρη του 2009 στη Θεσσαλονίκη! Που να φανταζόμουν ότι κάποτε κι εγώ με τους τότε αγαπημένους μου καθηγητές και νυν συναδέλφους ότι θα χτίζαμε μαζί νέες αναμνήσεις για τους μαθητές και συναπόφοιτούς μου πλέον!
Τούτες οι πενθήμερες με γύρισαν πίσω στον χρόνο. Αναμνήσεις από τη Ρόδο, η ξενάγηση στη Λίνδο, ο ξέφρενος χορός και τα πρώτα μας σφηνάκια στο Melrose, τα τραγούδια των Κατσιμιχαίων και των Πυξ Λαξ με τις κιθάρες στο ρεμπετάδικο, η φωνή μου που είχε κλείσει απ’το τραγούδι, η βόλτα με τα κάρτ, η Άννα Μ. φίλη και συγκάτοικος στο δωμάτιο με τον αγαπημένο μας Χημικό να μένει απέναντί μας και να κάνει εφόδους μετά τη βραδινή έξοδο, η Κατερίνα Σ. με τα walkie talkie για ενδοεπικοινωνία δωματίων (τότε δεν υπήρχαν καν κινητά!), ο Γεράσιμος Κ. και ο Γιάννης Β. στις βόλτες στο κέντρο της πόλης για κρέπες, η Μάρα Ζ. και η Μαίρη Μ. που μας έκαναν το μακιγιάζ πριν τη μεγάλη νύχτα στο club (το ποτό έφερε και κλάματα), ο Αλέξανδρος Μ. που δεν ήρθε σε εκείνη την εκδρομή και φυσικά οι δάσκαλοί μας με την Αγάπη, τη φροντίδα και το κέφι τους! Στιγμές εγχαραγμένες στο νου μου, που κάθε χρόνο αναβιώνουν! Με την ευχή να ζήσει κι η δική μου κορούλα – το νέο,μικρό Ζηριδάκι- παρόμοιες στιγμές, γράφω τούτες τις γραμμές για το ΑΘΗΝΑΖΕ!
Και μια ακόμα ανάμνηση από την τάξη… Γ’ Γυμνασίου, λίγο πριν το διάλειμμα στο δώμα, με περισσή βιασύνη να δίνω το απουσιολόγιο σε λατρεμένη κοκκινομάλλα Φιλόλογό μας και μια αξέχαστη τούμπα να ακολουθεί μπροστά σε όλους τους συμμαθητές μου! Τα γέλια αντηχούν ακόμα!
Ευχαριστώ το Σχολείο μας, γιατί με έκανε Άνθρωπο! Χρωστώ ευγνωμοσύνη και Αγάπη στους δασκάλους μου, γιατί με έμαθαν να ζω και να νοιάζομαι! Και μια μικρή συμβουλή στους δικούς μου μαθητές: ακόμα κι αν ως καθηγητές σάς είμαστε αντιπαθητικοί, να ξέρετε ότι πάντα δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας για να σας κάνουμε καλύτερους! Τούτο μάς έμαθαν τα εκπαιδευτήρια Ζηρίδη!