Γιάννης Ελευθεράκος
Στο «Λύκειον η Αθηνά» γράφτηκα το 1983, έπειτα από προτροπή του παππού μου. Δε θυμάμαι αλήθεια ποια ήταν τα ενδιαφέροντά μου εκείνη την εποχή. Με εξαίρεση τη Γυμναστική, από την οποία πάντα έψαχνα τρόπους να απαλλαγώ, τα υπόλοιπα μαθήματα μου άρεσαν σχεδόν όλα. Από Φιλοσοφία, Ψυχολογία, Κοινωνιολογία, Αρχαία έως Φυσική, Χημεία, και βέβαια τα Μαθηματικά!!! Δεν ήμουν βέβαια ιδιαιτέρως μελετηρός• με 15 αποφοίτησα…
Τους καθηγητές και τους δασκάλους μου τους θυμάμαι όλους. Τον καθένα και για κάτι διαφορετικό. Ιδιαίτερη αδυναμία είχα στις κυρίες Μάνια Κοιλάκου και Μαίρη Κατρανίδου και ιδιαίτερη εκτίμηση στους μαθηματικούς μου (κκ. Κολλινιάτη, Πρωτόπαπα, Σκύφα κ.α.). Μεγάλες μορφές της μαθητικής μας ζωής επίσης ο κ. Δόντης, ο κ. Αγρανιώτης και ο κ. Μωραΐτης. Θα μπορούσα να γράφω για ώρες…
Τι θυμάμαι από το σχολείο; Τι να πρωτογράψω; Για το μεγάλο φαγοΠΟΤΙ της πενθήμερης; Για την σπασμένη καρέκλα γνωστής φιλολόγου; Για την αποβολή που έφαγα στην πρώτη Γυμνασίου(!!!); Για το ερειπωμένο σπίτι στο γειτονικό οικόπεδο που πάντα θέλαμε να εξερευνήσουμε; Για τη θρυλική βούρτσα της Δακτυλίδου; Δεν έχουν τέλος οι σχολικές αναμνήσεις και είναι πάντα πολύ έντονες• περισσότερο από τις πρόσφατες.
Μετά το σχολείο πήρα ένα πτυχίο και ένα μεταπτυχιακό στη διοίκηση επιχειρήσεων, ενώ στο ενδιάμεσο πήγα στρατό, και από το 2000 και για δέκα χρόνια εργαζόμουν σε εταιρεία εφοδιαστικής αλυσίδας (logistics κοινώς) σε διάφορες θέσεις. Το 2010 έφυγα πάλι από την Αθήνα για ένα δεύτερο μεταπτυχιακό στη φωτογραφία και αστική θεωρία και τώρα κάνω διδακτορικό στην οπτική κοινωνιολογία στο Goldsmiths του πανεπιστημίου του Λονδίνου. Επίσης, εκπαιδεύτηκα στη διδασκαλία ξένων γλωσσών, σχεδιάζω και παραδίδω σεμινάρια και εργαστήρια στη θεωρία και πρακτική της φωτογραφίας. Παράληλα, φωτογραφίζω και έχω δείξει δουλειά μου στην Αθήνα και στο Λονδίνο, ενώ ελπίζω να την εκδώσω κάποια στιγμή. Πλέον η κατεύθυνσή μου είναι καθαρά εκπαιδευτική/ακαδημαϊκή και αν με ρωτούσε κάποιος γιατί τελικά επέλεξα αυτό, θα του απαντούσα ότι χρειαζόμουν μια δουλειά μέσω της οποίας να αισθάνομαι ότι προσφέρω στο σύνολο, χωρίς να προκαλώ ζημιά. Σαφέστατα και αυτή η δουλειά έχει άγχος και αγωνίες και πολύ πιθανό να μην προσφέρει τεράστιες αποδοχές, αλλά η συνεχής απόκτηση και προσφορά της γνώσης με αποζημιώνει με το παραπάνω. Η συμβουλή μου σε όποιον νομίζει ότι ενδιαφέρεται να κάνει κάτι τέτοιο, είναι να βεβαιωθεί πρώτα απολύτως ότι το θέλει. Μόνο τότε θα μπορέσει να πετύχει κάτι. Είναι μεγάλη ευθύνη και ο κόσμος δε χρειάζεται κι άλλους αδιάφορους και ασυνείδητους δασκάλους.
Παιδιά και σύζυγο δεν έχω και από ενδιαφέροντα, κατά καιρούς έχω ασχοληθεί με ιστιοπλοϊες, ξιφασκίες και άλλες «φαντεζί» δραστηριότητες, ενώ παραμένω πάντα σταθερός στον Ευρωπαϊκό Κινηματογράφο και το Θέατρο. Στον εθελοντισμό και στις φιλανθρωπίες δεν πιστεύω, τουλάχιστον σε θεσμικό επίπεδο, αλλά αν και όταν κάποιος χρειαστεί τη βοήθειά μου, την προσφέρω ευχαρίστως.
Με τους φίλους και συμμαθητές μου δυστυχώς δε βλεπόμαστε συχνά. Ευτυχώς που υπάρχει το facebook και η Αγγελική και μαθαίνω νέα τους. Όταν όμως βρισκόμαστε, περνάμε τέλεια! Νομίζω ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν πάντα οι σχολικοί μας φίλοι έχουν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μας. Θυμίζουμε ο ένας στον άλλον ότι υπήρξαμε παιδιά, έστω κι αν πολλοί πλέον έχουν δικά τους παιδιά, όπως ο μικρός Νικόλας του φίλου μου του Ηλία, που είναι ένας τέλειος Superman!
Στις εκδηλώσεις του συλλόγου προσπαθώ να συμμετέχω όσο το δυνατόν περισσότερο και περιμένω με ανυπομονησία το 20ετές(!!!) μας reunion τον Ιούνιο.